BAKICI İLE HAYAT! ZOR İŞ ARKADAŞ!!!

10. ay başladı ve ben işbaşı yapmak zorunda kaldım.
9. ayda bakıcı arayışımız gündemimize öyle bir oturdu ki başka hiçbir konu düşünemiyorduk.
Yabancı ve yatılı bakıcıyı eşim efendi istemedi, o yüzden çevremize haber salarak yakınlarda oturan sabah gelip akşam evine gidebilecek bir bakıcı arayışımız başladı.
             İlk işe başlayan bakıcımız 50 yaşlarında bir bayandı. Çok şeker, tatlı dilli, sevecen ama ailesinde problemli ve evhamlı. Tabii iyi özelliklerinin yanında özellikle evhamlı olması Çınar'a aşırı korumacı yaklaşımı Çınar'ı ve beni fena bunalttı. Daha 3. gününde de Çınar kucağında çok bunalıp ağlama krizine girdi ki oğlumcum çok ender ağlar... Kadıncağız ağlamaktan beter olarak "ben böyle ağlarsa ne yapacağım, nasıl sakinleştireceğim" demeye başladı. Tam oğlumcum sakinleşmişken mandalina yedirirken boğazına kaçar gibi oldu ve kadıncağız bir anda ağzından mandalinayı almak için hamle yaptığında yanlışlıkla yüzüne vurdu. Ve tabii Çınar gene ağlamaya başladı. Ben olmayacak bu böyle, bakamayacak oğluma, bırakamam ben bu kadına diye düşünürken kadıncağız da hissetmiş olmalı ki arayıp bir hastalık bahane edip bakamayacağını söyledi. Ve ilk macera böyle bitti.
              İşe başlamama sadece 10 gün kalmışken eski patronum sayesinde bir bayanla tanıştık. İlk görüşmede Çınar ile çok iyi anlaştı, oyun oynadı. Gayet sevecendi ve sakindi. Hemen işe başladı. Çınar alışmak için hiç de zorlanmadı. İlk hafta hepberaber vakit geçirip Çınar'ın düzenini öğretmeye çalıştım... Daha sonraki günlerde evden bir iki saatliğine çıkıp Çınar ile Emine'ye vakit tanımak istedim. Emine, çok oyun oynayan, sürekli Çınar'a birşeyler anlatan, sürekli tekrarlar yaparak kelime öğretmeye çalışan ve hiç yorulmak bilmeden bütün gün Çınar'a yürüteçlik yapan bir bayan. Tabii ki hoşlanmadığım yönleri tavırları var. Maalesef düzenli olmayan biri. Dağınık ve hijyen kuralları tanımımız çok ta aynı olmayan biri. Zamanla uyararak, anlatarak hatta yanında yaparak "bak ben böyle yapıyorum ve Çınar'ın sağlığın için böyle olması gerekiyor" diyerek düzeltmeye çalıştım ve birbirimize alışmaya başladık. Çınar onunla çok mutlu ve ikisi de birbirini çok seviyor... O yüzden yapmasından hoşlanmadığım ya da yapmasını istemediğim ev işlerini ondan önce ben yapıyorum, vaktim yettikçe tabii...
           Diyeceğim o ki bakıcı işi zor iş arkadaş... Nasıl kolay olabilir ki, binbir zahmetle kucağına aldığın canının parçası nasıl tanımadığın tamamen yabancı birine teslim edilir??? Günümüz şartlarında çalışmak zorunda olunca, teslim etmek zorunda da oluyorsun işte... Şanslıysan da çocuğunun yanında mutlu olduğu ve güvende olduğu birini bulduğunda, geri kalan düzen, konuşma şekli, istemediğin alışkanlıkların oluşması vb. konuları mümkün olduğunca ikinci plana atıyorsun...
           BAKICI İŞİ ZOR İŞ ARKADAŞ...